Pewnie większość osób z mojego pokolenia dzieci „z kluczem na szyi” znajdzie w tej książce część siebie. Bo wszyscy mieliśmy podobne dzieciństwo. I pewnie wielu z nas z takim trochę „dziurawym koszykiem” ruszyło w to dorosłe życie. I dziś często zadajemy sobie tytułowe pytanie: czy z nami „coś nie tak?”.

„Pewnie wiele mogło być z nami nie tak w czasach, gdy jednym punktem odniesienia był szary, konserwatywny, nieznoszący krytyki, samodzielnego myślenia i wątpliwości świat” – pisze J.F.

Ta część z nas, która dziś zaczyna zadawać sobie pytania i podważać wdrukowane nam przez lata przekonania na temat siebie i świata, musi wykazywać się dużą odwagą, która towarzyszy przekraczaniu granic lojalności często wobec bliskich, co jest również okupione poczuciem winy i staje się możliwe wtedy, gdy sami osiągniemy dojrzałość.

Dopiero wtedy możemy dostrzec, że często w dzieciństwie byliśmy unieważnieni, bo „dzieci i ryby głosu nie mają”.

„Pewnie tylko nieliczni z nas mieli szansę, aby mówić, myśleć, zadawać pytania i „bez rączek na kołderce”-eksplorować własną seksualność”. Stąd mamy dziś problemy z zaufaniem, odwagą, autonomią, asertywnością, miłością i akceptacją.

Albo ci, którzy nie zasługiwali na wpis do „złotej księgi” i musieli siedzieć w „oślej ławce”. Słuchające na okrągło od nauczycieli: „masz robić, a nie myśleć”, „nauczyciel zawsze wie lepiej” oraz „co cię nie zabije, to cię wzmocni” (serio?-zostawi też przecież w tobie trwały ślad).

A dziś te same dzieci mierzą się z bolesnym poczuciem samotności, nie potrafią często „żyć po swojemu”, wyjść poza schematy funkcjonowania i czują się ciągle niewystarczające. Bo potrzeby niezaspokojone w dzieciństwie przeradzają się w stan wiecznego niedosytu.

A tylko poznając swoją prawdę, możemy dotrzeć do naszych emocji, o których większość z nas nawet nie potrafi mówić.

To, kim jesteśmy dziś, nie wynika z tego, co przeżyliśmy, lecz z tego, jak sobie z tym poradziliśmy.