Umiecie zanurzać się w chwili obecnej?

Doceniać małe momenty życia i cieszyć się nimi?

Świadomie wyciszać umysł?

Niełatwa to sztuka, ale warta Zachodu.

Do dzisiejszego tematu skłonił mnie ostatni weekend, gdzie jakoś częściej niż zwykle „wychodziłam z siebie” i jako obserwator samej siebie – byłam zdumiona, jak potrafię już być tu i teraz. I jak dużo dobrego to mi robi.

Życie o wiele lepiej smakuje. Więcej w nim radości, wdzięczności i spełnienia.

Dla mnie to dość duża zmiana. Bo jak chomik w kołowrotku naprawdę długo nie potrafiłam docenić małych chwil. Nie byłam obecna teraz.

Zapraszam Was z całego serca do eksplorowania uważności. Do odkrywania i obserwowania siebie. Do uczenia się wychodzenia ze swojej głowy.

Metod jest wiele. Będę tu o nich pisać. Na pewno każdy musi odnaleźć swoją drogę. Jedno jest pewne – warto.

Wszyscy przecież najbardziej pragniemy spokoju.

Czy to łatwa droga? Nie. Trudna, wyboista. Czasem niezrozumiała. Ale warta wytrwania.

Nasza głowa tak łatwo nie odpuszcza.

Moje myśli są często jak kury w kurniku. Gdaczą jedna przez drugą. Czasem to już nie wiem, o co mi (czy raczej im) – chodzi. I to jest takie męczące, to bycie w zawiłościach przeszłości lub w niepewności przyszłości.

Stąd umiejętność bycia tu i teraz staje się wyzwaniem.

Praktyka uważności to nie tylko medytacja na poduszce, ale również sposób życia.

Ciągłego powrotu do siebie, czyli otwierania się na obecność w momencie, gdy wszystko wskazuje na to, by uciekać.

Jednym z najważniejszych wyzwań uważności jest akceptacja własnych myśli i uczuć. Wszystkich bez wyjątku. Czasami są one skomplikowane, chaotyczne, ale to w nich kryje się potencjał do zrozumienia siebie głębiej.

Wierzę, że nauka uważności to nie tylko praktyka indywidualna, ale również sztuka dzielenia się nią z innymi. Dlatego chcę Was zachęcić do dzielenia się swoimi trudnościami i sukcesami.

Razem możemy tworzyć przestrzeń wsparcia i inspiracji.

To nie musi być od razu ogromne wyzwanie – wystarczy jeden głęboki oddech, jedna chwila skupienia.