Oj, jak my bardzo lubimy wiedzieć.

Zawsze. Wszystko. Wszędzie. I o wszystkich.

Znam nawet takich, którzy na każde pytanie na zawołanie znajdują ZAWSZE odpowiedź. Oni wiedzą!

Taka nasza kultura. Która uczy nas, że wiedzieć jest cnotą. A nie wiedzieć to wstyd. I sama też należę do osób, które lubią wiedzieć, chociaż coraz częściej daję sobie prawo, by jednak nie wiedzieć.

Jestem ostatnio zanurzona w nurt terapii skoncentrowanej na rozwiązaniach, którą zgłębiam i w której się szkolę. Jedną z jej zasad jest właśnie postawa niewiedzy. Wracam do niej często, nie tylko w kontekście nauki TSR, ale też w życiu codziennym.

Bo jak to jest z tą naszą niewiedzą?

Im uważniej obserwuję ludzi, tym bardziej widzę, że my wszyscy bardzo wiemy. Lub nam się wydaje, że wiemy. Snujemy własne teorie. Domysły. Bo NAM się wydaje.

Dotyczy to szczególnie wiedzy na temat innych osób. Dlatego tak bardzo lubimy radzić. Oceniać. Bo przecież WIEMY.

A gdyby jednak to trochę odwrócić i powiedzieć sobie, że NIE WIEMY. Nie wiemy, co ktoś myśli, jak coś przeżywa, jak się czuje, co mu w głowie czy sercu siedzi.

I tym jest właśnie postawa niewiedzy. By nie wiedzieć.

I dopiero naprawdę nie wiedząc, móc chcieć się zaciekawić i się dowiedzieć. Kreatywnie szukając rozwiązań.

W chwili, gdy przyznajemy, że nie zawsze znamy wszystkie odpowiedzi, otwieramy się na możliwość odkrycia nowych perspektyw. Zadania właściwych pytań. Prawdziwego zaciekawienia się drugą osobą.

Do praktykowania postawy niewiedzy bardzo Was zachęcam. To naprawdę buduje bliższą relację.

Ale też wymaga odwagi. Bo jak my tak zawsze wiemy, to wtedy czujemy się bezpiecznie z tą naszą wiedzą i z żadnymi „dziwactwami” mierzyć się nie musimy.

A nie wiedzieć to znaczy być otwartym na „nie naszą” prawdę.

Myślę sobie, że niewiedzenie dziś daje mi dużo większą wiedzę. Bo jak już chcę się dowiedzieć, to zadaję głębsze pytania i jestem otwarta na zrozumienie innego, nie mojego punktu widzenia.

Zobaczycie, jak to fajnie działa.