Dziś dotarliśmy do relacji, czyli tego magicznego „R” w modelu SPIRE.

To właśnie relacje są wisienką na torcie naszego szczęścia – crème de la crème, która sprawia, że czujemy prawdziwe spełnienie.

Wierzę, że jesteśmy istotami społecznymi. To dobre relacje dają nam momenty prawdziwego szczęścia. Choć kultura samorozwoju kładzie dziś nacisk na indywidualizm, to przecież pracujemy nad sobą także po to, by budować szczęśliwe relacje z innymi – zarówno bliskimi, jak i dalszymi.

Nie przemawia do mnie idea, że samotny, choć samoświadomy człowiek, może być naprawdę szczęśliwy. Epidemia depresji w XXI wieku to epidemia samotności.

Relacje są więc papierkiem lakmusowym naszego dobrostanu. Warto nad nimi pracować, bo bycie w relacji to sztuka – dawaj i bierz, akceptuj, buduj wzajemne zaufanie. Bądź blisko, ale zachowaj w tej bliskości swoją odrębność i siebie.

Niby wszystko wiemy, ale czy naprawdę umiemy? Czy przyglądamy się uważnie swoim relacjom? Czy relacje są dla nas ważne? A może wcale nie?

Czy umiemy o nie dbać? Czy są one głębsze, autentyczne? A może utożsamiamy je tylko z lajkami na FB?

Wiele pytań, na które nie ma prostych odpowiedzi.

I często odkrywamy, że coś jest nie tak i mimo, że relacje istnieją, czujemy się w nich samotne.

Umiejętności społeczne są i będą kluczowe w przyszłym świecie, a AI nigdy nie zastąpi bliskości drugiego człowieka. Dlatego warto przyjrzeć się swoim relacjom. Jak je budujemy? Jak o nie dbamy? Czy umiemy się w nie angażować? Czy umiemy je odpuszczać, jeśli ranią? Czy patrzymy na nie przez pyzmat oczekiwań? Czy realności?

„Szczęście to jedyna rzecz, która się mnoży, gdy się ją dzieli” powiedział Albert Schweitzer. I nie ma lepszej puenty na to, dlaczego mówiąc o naszym dobrostanie, tematu relacji po prostu nie da się pominąć. Wszystkich typów relacji. Bo chodzi o to, by mieć wokół siebie bliskich ludzi.

Nie bez przyczyny kraje, których mieszkańcy są najszczęśliwsi na świecie, to te, w których idee wspólnotowości są najważniejszym wyznacznikiem ich społeczeństw.