Czasem mówisz, że wszystko w porządku, zanim jeszcze zdążysz sprawdzić, co naprawdę w Tobie się dzieje. Uśmiechasz się, bo tak jest łatwiej. Bo tak wypada. Bo tak nauczyłaś się funkcjonować.

A w środku? Może niepewność, może napięcie, może coś, czego jeszcze nie umiesz nazwać. Czasem nawet przed samą sobą trudno się przyznać, że coś jest nie tak – że boli, uwiera, ciąży.

Prawdziwa akceptacja nie oznacza poddania się ani przyjmowania bezrefleksyjnie każdego impulsu, który się w Tobie pojawia. Nie chodzi o zgodę na to, by emocje kierowały Twoim życiem. Nie musisz wszystkiego „przeżywać do końca”, ani działać pod wpływem tego, co właśnie czujesz. Nie chodzi też o tłumienie, udawanie, że czegoś nie ma. Chodzi o coś znacznie głębszego.

Celem aktywnej akceptacji jest uznanie rzeczywistości takiej, jaka jest – i jednoczesne dostosowanie się do niej poprzez działanie, które może coś w niej realnie poprawić. To coś zupełnie innego niż bierność, która mówi: „tak już musi być” i nie podejmuje próby zmiany.

Możesz powiedzieć sobie: „Tak, czuję to” – i zaraz potem: „To ode mnie zależy, co z tym zrobię”. Możesz być poruszona, wrażliwa, zalana emocją – ale to Ty decydujesz, co z tą emocją zrobisz. Możesz czuć złość, ale nie musisz krzyczeć. Możesz czuć lęk i mimo to zrobić krok naprzód. Możesz czuć smutek i jednocześnie trzymać się tego, co dla Ciebie ważne.

Emocje nie są ani dobre, ani złe – po prostu są. Są sygnałem, informacją, zaproszeniem do zatrzymania się. Ale to Ty decydujesz, jak na nie odpowiesz. To Ty wybierasz kierunek.

Zamiast więc nakładać maskę „wszystko gra”, spróbuj zapytać siebie: co naprawdę czuję? I co mogę teraz zrobić, by zadbać o siebie – nie tylko z poziomu tego, co czuję, ale też z poziomu tego, co chcę pielęgnować?

Oddychaj. Przyjmuj. Działaj. Z szacunkiem do siebie. To właśnie aktywna akceptacja. I może być początkiem prawdziwej wolności.

Pamiętaj. Nie każda emocja wymaga reakcji. Każda za to wymaga uwagi